Zwemmen in Seminyak, aapjes en spa in Ubud

Hey allen!

Op mijn tweede avond in Seminyak heb ik met een groep meiden uit mijn hostel gezellig wat gegeten bij één van de vele restaurantjes. Heerlijk om hier weer nasi enzo te eten, dat was in NZ en Sydney namelijk moeilijk te vinden. Na een gezellige avond spraken we met vier meiden (twee Britten, een Chinese en ik) af om de volgende dag naar The Potato Head Beachclub te gaan, dit is een enorme beachclub met zwembad aan het strand en is heel bekend (vooral bij toeristen). Aangezien ik toch nog moest bijkomen van mijn cultureshock leek me dit een prima idee. We ontbeten eerst weer bij mijn inmiddels vaste adresje en liepen toen naar The Potato Head. Ik keek werkelijk waar mijn ogen uit, dit is hoe resorts er dus uitzien. We waren er twintig minuten na opening en al te laat voor een ligbed aan het zwembad. We kozen voor een ligbed aan het strand en konden ook gebruik maken van het zwembad van de beach club. Het strand in Seminyak is niet echt schoon, dus ik was heel blij dat we het zwembad in konden.

Ook was ik blij dat ik voor de eerste drie nachten een hostel had geboekt, het was heel leuk weer nieuwe mensen te leren kennen en andere verhalen te horen. Na ons relaxdagje gingen we terug naar het hostel om ons op te frissen. Daarna liepen we weer naar het strand om bij een Warung (klein restaurant met lokaal eten) te gaan eten en de zonsondergang te zien. We waren nu met twee Britten, een Duitser, Zwitser en ik. Het eten was fantastisch en de zonsondergang prachtig. We zaten daar op 23 juni, de dag van het Brexit referendum. Dit hield ons allemaal wel bezig en de Britten waren echt heel bang dat Groot-Brittannië voor een Brexit zou stemmen, zij wilden namelijk graag blijven. Net als overigens alle Britten die ik tijdens mijn reis heb ontmoet. Natuurlijk volgde ik de uitslag van het referendum vol belangstelling (je bent Bestuurskundige of niet hè). Heel bizar dat Brexit een feit is. Enerzijds een ontzettend interessant experiment en een wake-up call voor de EU, want hoe nu verder? Daarnaast is het voor veel Britten natuurlijk een niet te bevatten ontwikkeling en ben ik benieuwd hoe het Verenigd Koninkrijk verder gaat aangezien Schotland en Noord-Ierland in de EU willen blijven. Erg interessant allemaal, maar ik had ook met de Britten in mijn hostel te doen, die hadden het er echt moeilijk mee (logisch natuurlijk). 

Na een zeer gezellige avond aan het strand kwamen we terug in het hostel waar we twee nieuwe roommates uit Zweden konden verwelkomen. Op vrijdagochtend ben ik met deze twee Zweedse meiden gaan ontbijten en dat klikte meteen, heel gezellig. Vervolgens pakte ik mijn spullen in om naar Ubud te vertrekken. Via het hostel kon ik voor een redelijke prijs een shuttle boeken naar mijn volgende adres, dus dat was fijn. De rit naar Ubud duurde ongeveer anderhalf uur en was prachtig. Het is hier echt een totaal andere wereld dan ik gewend ben en dat roept veel vragen bij mezelf op. De natuur is overigens prachtig, verschillende rijstvelden en de architectuur is totaal anders.

Rond half twee kwamen we aan in Ubud, wat een drukte! Heel, maar dan ook echt heel erg veel toeristen. Mijn homestay zat in het centrum, aan een rustige weg en ik had een prima kamer. Het bed lag helaas voor geen meter, maar ook dat heb ik overleefd. Na aankomst ben ik meteen Ubud een beetje gaan verkennen. Ondertussen is het nog steeds dik in de dertig graden Celsius, dus lekker heet. Ik liep langs het paleis en werd weer de hele tijd lastiggevallen door taxichauffeurs of verkopers. Natuurlijk heb ik me ingelezen, dus ik wist dat dat kon gebeuren, maar ik kan er niet aan wennen. Ik val hier op, als blanke, blonde, lange westerling en word meteen als 'rijk' bestempeld, waardoor ik (ook omdat ik alleen ben) een ideaal slachtoffer lijk te zijn. Ik ben me bewust van dit stempel (helaas) en de zin 'No, thank you.' heb ik voor de rest van mijn leven wel opgebruikt. Oprecht heeft me dit de laatste week wel aan het denken gezet, ik vind het namelijk niet leuk om dit stempel te krijgen. Ja, er zijn toeristen die hier de rijke westerling uithangen, dat zie ik ook. Ze gedragen zich arrogant, soms verheven boven de lokale bevolking en trekken zich weinig aan van de tradities. Dat vind ik jammer, zo zit ik namelijk niet in elkaar. Ik voel me een gast in dit land, benader iedereen met respect en heb me vooraf ingelezen in lokale gebruiken. Het wordt dan wel ingewikkeld als ik constant zo benaderd word, puur op uiterlijk, om relaxed rond te lopen. Ik ben namelijk constant op mijn hoede en dat is echt vermoeiend. Daarnaast heb ik echt geen vertrouwen in de autoriteiten hier en dat geeft natuurlijk ook geen veilig gevoel.

Maargoed, op zaterdag ging ik naar het Monkey Forest, juist: apenbos. Dit is eigenlijk iets wat je niet kunt overslaan in Ubud. De apen lopen er vrij rond en zijn behoorlijk tam, ze komen dan ook erg dichtbij en gaan rustig op je schouder zitten als je niet oppast. Ik had niet zo'n behoefte aan een aap op mijn schouder, maar heb wel even lekker door het bos gewandeld. Het ontbijt in mijn homestay was trouwens prima, ik moest alleen elke ochtend aan iemand vertellen wat ik wilde ontbijten, maar degene zat vrijwel nooit op zijn plek. Elke ochtend weer en uitdaging dus. ;-)

's Middags ging ik naar de markt, want ik had wel wat leuks gezien. Nieuwe uitdaging: onderhandelen. Dit blijk ik gelukkig wel goed te kunnen, al haal ik echt niet het onderste uit de kan. Dat is ook meteen het dubbele gevoel eraan, zij vragen de hoofdprijs, jij gaat flink lager zitten tot je ergens uitkomt waar je beide tevreden mee bent. Ik hoef echt niet voor het minimale iets te kopen, ik gun het deze mensen ergens namelijk ook. Toch is dat een achtbaan elke keer, want hoe weet je of je in verhouding een redelijke prijs voor iets betaald? Juist, geen idee. 

Zondag besloot ik de walk of fame te lopen. Deze weg begint naast het paleis in Ubud en bestaat uit betonnen tegels die gefinancierd zijn door veel verschillende mensen. Voor 200.000 Indonesische Rupiah (omgerekend €12,50) kun je zo'n betonnen tegel kopen en zelf beschrijven. Het geld wordt gebruikt om de weg te onderhouden. Heel erg leuk om alle verschillende namen en berichtjes die mensen op 'hun' tegel hebben geschreven te lezen, er zaten ook opvallend veel Nederlanders tussen. De Walk of Fame kwam uit in de rijstvelden en daar was niemand. Heel lekker om even door de rust te lopen na zoveel prikkels de afgelopen dagen. 

Op maandag had ik mijn buik even vol van alles, het constant alert zijn, de vele toeristen, de opdringerige taxichauffeurs en de hitte. Ik bleef een dagje in mijn homestay, zo kon ik mooi even research doen, want ik wilde graag een spadagje plannen. :-) Ik koos voor een spa met goede recensies en boekte een volledige dag, wat zeven uur aan behandelingen betekende. 's Avonds besloot ik heerlijke sushi te eten in een restaurantje in een gezellige straat en dat was fantastisch. Ik kan me trouwens wel voorstellen dat Bali voor veel mensen een prima vakantiebestemming is. Zeker als je met meer mensen bent, heb je natuurlijk minder last van de zeurende mensen die allemaal wat van je willen. Het is voor mij -voor nu- niet helemaal de fijnste bestemming, maar ook hier leer ik weer van!

Op dinsdagochtend werd ik om 09:00 uur voor de Starbucks (ja, er is hier zelfs een Starbucks) opgehaald en naar de spa gebracht. Daar kreeg ik uitleg over de dag en kon ik kiezen wat voor soort scrub ik wilde (feest!). Ik begon met een ayurvedische chakra massage die tweeënhalf uur duurde. Het was fantastisch, met warme olie werd mijn hele lijf gemasseerd. Toen merkte ik pas hoe hard mijn lichaam dat nodig had na zoveel verschillende soorten bedden en mijn zware backpack afgelopen maanden. Vervolgens kreeg ik een bodyscrub, die ik onder een fijne douche weer af kon spoelen, om vervolgens in een bad vol bloemblaadjes te stappen. Allemaal erg rustgevend. Hierna werd ik samen met een andere vrouw -die blijkbaar hetzelfde programma had geboekt als ik- naar een restaurant gebracht waar we heerlijk hebben geluncht. Rond twee uur gingen we terug naar de spa en kreeg ik een facial: soort reinigingsbehandeling van je gezicht. Hierna volgde nog een hair cream bath: een fijne behandeling voor mijn haar. Na deze dag was ik helemaal zen en aan het eind van de middag werd ik teruggebracht naar Ubud. 

's Avonds ging ik ergens wat eten met de twee Zweedse meiden die ik in Seminyak had ontmoet, zij waren inmiddels ook in Ubud. Ook schoven er twee Amerikanen aan die ook in het hostel in Seminyak hadden gezeten. Het was weer een zeer gezellige avond. Woensdag heb ik eigenlijk weinig gedaan, ik heb opnieuw wat rondgelopen in Ubud en omgeving, maar merkte ook dat ik wel door wilde naar mijn volgende bestemming.

Donderdag heb ik vast mijn backpack ingepakt en mijn was weggebracht naar de laundry. Mijn homestay heeft namelijk ook een wasserette, dus voor drie euro kreeg ik mijn kleren gewassen, droog en zelfs gestreken weer terug, dat was fijn! Ook kon ik via het hostel een shuttle boeken naar Padangbai, mijn volgende bestemming. 

Op vrijdagochtend besloot ik mijn Toms achter te laten in mijn homestay, ik pas deze schoenen helaas niet meer (blijkbaar is mijn voormalig gebroken voet nog altijd dikker dan de ander) en hier hebben ze er meer aan dan ik. Nadat ik had uitgecheckt vertrok om 11.00 uur de shuttle naar Padangbai. Met twaalf mensen zaten we in een klein busje gepropt. Na anderhalf uur kwamen we aan in Padangbai en gelukkig had ik mijn homestay snel gevonden. Helaas valt de kamer enorm tegen.. Het is meer een soort muf hok, dus dat vind ik niet zo prettig. Het is maar voor twee nachten, maar na wat twijfelen besloot ik toch te klagen. Met succes, want morgen krijg ik een upgrade naar een betere kamer. Dit is dus gelukkig maar voor één nachtje.

Vervolgens ben ik langs het strand in Padangbai gelopen, wel heel leuk om al die bootjes te zien. Hier in de homestay heb ik de ferry naar Gili Trawangan geboekt, daar ga ik namelijk zondag heen. Ik had me al ingelezen in de prijzen, want ook dat is onderhandelen. Daarnaast wil je ook (als het even kan) een goede en veilige boot kiezen, maar eigenlijk weet je dat natuurlijk pas als je de boot op gaat, ze zetten hier namelijk overal 'safe' en 'comfortable' boven, dat blijken zeer ruime begrippen. ;-) Mijn homestay vroeg een redelijke prijs voor een retourticket inclusief shuttle naar Sanur, waar ik volgende week vrijdag naartoe ga. Prima dus. Nu nog hopen op mooi weer, zodat het geen helse overtocht wordt. 

Tot later!

Liefs, Marit