Gili's, Sanur en Kuta

Hey allen!

Na één nachtje in het 'muffe hok' in Padangbai kon ik de volgende dag gelukkig wisselen van kamer. Ik kreeg een kamer op de eerste etage en dit was duidelijk beter dan de begane grond. Op zaterdag besloot ik naar de Blue Lagoon te lopen, dit is een baai met een strand, waar naast gezwommen ook gesnorkeld wordt. Weinig mensen besteden echt tijd aan Padangbai, dit is namelijk de plek waar boten naar de Gili's vertrekken. Na twintig minuutjes lopen kwam ik bij de Blue Lagoon. De weg was wat heuvelachtig, dus onderweg had ik een prachtig uitzicht over Padangbai. Er zat een warung praktisch op het strand, dus daar besloot ik te gaan zitten, zo zat ik meteen in de schaduw. 

Ik vind het wel belangrijk om ook even kort de andere kant te benoemen. De stranden lijken namelijk prachtig en schoon, maar je ziet overal afval en plastic. Op het strand, in de zee, op straat, echt overal (ook op Gili Trawangan). Dat maakt me oprecht verdrietig, niet heel ver hiervandaan (Nieuw-Zeeland bijvoorbeeld) wordt er keihard gewerkt om de natuur te behouden en niet te vervuilen. Zo wordt afval gescheiden, zijn de boetes op milieuvervuiling hoog en wordt er zoveel mogelijk gebruik gemaakt van duurzame, milieuvriendelijke materialen. Hier is dat anders, hier zwemmen toeristen gewoon tussen de plastic flessen (ja, echt) en het lijkt ze niet te deren. Dat begrijp ik dus echt niet. De oplossing voor hier weet ik ook niet, maar iedereen kan wat doen door de plastic flessen waar je tussen zwemt uit zee te vissen en in de prullenbak te gooien. Kleine moeite toch?

Zondagochtend werd ik na mijn ontbijt opgehaald en naar het boekingskantoor van de fastboat gebracht die me naar Gili Trawangan zou varen. Er zijn heel veel bedrijfjes en heel veel soorten fasboats, het was dan ook niet normaal druk in de haven. Ik vind het knap dat de lokale bevolking kan onthouden wie met welke boot mee moet, want de meeste toeristen kijken maar wat schaapachtig rond, haha! Er vaart trouwens ook een publieke ferry naar Lombok (waar de Gili eilanden bijhoren) en deze ferry is veel goedkoper. Ik las alleen in de Lonely Planet dat deze optie niet perse veiliger is en naast dat de reistijd veel langer is moet je dan vanaf Lombok weer transport regelen naar de Gili's. Ik was happy met mijn fastboat ticket en het weer was goed, dus tegen 10:00 uur gingen we aan boord. De boot zag er keurig uit en daar was ik echt heel blij om. Al na een paar minuten varen ben ik op het dak geklommen (daar kon je ook zitten), want het ging heel erg hard en binnen werd ik echt zeeziek. Op het dak zat ik in de brandende zon, maar ik voelde me wel stukken beter! Ook had ik me daar op voorbereid, dus ik had me ingesmeerd met factor 50 (en bleef dat onderweg doen) en droeg een pet (wauw) tegen een zonnesteek. Na ongeveer 1,5 uur varen kwamen we aan in de haven van Lombok, vervolgens gingen we door naar Gili Air en de laatste stop was Gili Trawangan. De haven stelde trouwens niets voor, ze zetten de motor uit en sturen de boot richting het strand, daar kun je dan uitstappen. Ik heb hier eerst heel hard om gelachen. Ik stond dus meteen met mijn blote voeten in de zee en op het strand, wat een belevenis!

Vervolgens begon de zoektocht naar mijn homestay. Ik had vooraf wel uitgezocht waar ik ongeveer naartoe moest en het adres had ik, maar hier staan geen straatnaamborden, dus ik had geen idee. Onderweg vroeg ik het een aantal keer aan verschillende locals en zij stuurden me steeds verder van het strand en de haven af, terwijl het daar vlakbij moest zijn. Ik vertrouwde het niet helemaal, maar had ook geen alternatief, dus ik besloot de aanwijzingen van de locals op te volgen. Dapper liep ik met mijn backpack en daypack in de brandende hitte steeds verder de rimboe in. Op een gegeven moment had ik het zó warm en gelukkig vond ik een restaurantje (echt op een plek waar geen toerist komt) en ik kocht eerst een fles water om af te koelen. Vervolgens vroeg ik of zij wisten waar ik naartoe moest en ze hadden geen idee. Gelukkig waren deze mensen heel behulpzaam en ze lieten me even bellen. De eigenaresse van de homestay is Duits en ze stuurde direct iemand om me op te pikken. Er is geen gemotoriseerd verkeer op de Gili's, vervoer gaat hier per paard en wagen of op de fiets en al snel kwam er iemand aangefietst. Ik bleek helemaal de verkeerde kant op gestuurd te zijn en zat inmiddels al halverwege het eiland, terwijl de homestay praktisch twee straten van het strand was. Nouja, weer een avontuur beleefd! :-) 

Aangekomen in de homestay werd ik hartelijk ontvangen en naast de perfecte locatie zag het er allemaal heel fijn uit. De homestay is pas sinds december vorig jaar open onder leiding van de nieuwe eigenaresse en behoorlijk gerenoveerd. Wat een fris likje verf en schone, witte, katoenen lakens al niet kunnen doen, heerlijk! Er was alleen maar koud water om te douchen en aangezien het hier toch heel warm is vond ik dat voor die paar dagen geen probleem. 

Op maandag besloot ik een rondje eiland te lopen. Gili Trawangan is niet groot en in een paar uur loop je een rondje om het eiland (gewoon het strand blijven volgen). De kant van de haven is het drukst, maar daar ben je snel voorbij. Op het eiland zijn verschillende luxe resorts (altijd leuk om even om een hoekje te kijken), maar gelukkig zijn er ook nog stukjes waar niets is. Dat was wel even een verademing want het is hier altijd druk. De Gili's horen dus bij Lombok en zijn net als de rest van Indonesië overwegend islamitisch (vandaar ook de enorme moskee). Bali is een uitzondering, hier zijn namelijk overwegend hindoeïstisch. 

Op dinsdag besloot ik te gaan snorkelen rond alledrie de eilanden: Gili Air, Gili Meno en Gili Trawangan. Ik boekte dit via de homestay en dat leek prima. Er zou ook lunch geregeld worden, maar vanwege de laatste dagen van de ramadan was het restaurant op Gili Air gesloten, dus dat ging niet door. De meeste mensen die op de Gili's wonen en werken komen oorspronkelijk uit Lombok en om het Suikerfeest (dat was woensdag) te vieren gaan ze terug naar de plaats (en familie) waar ze zijn opgegroeid. 

Om 10:00 uur verzamelden we bij de boot en moed zonk me in de schoenen, er waren zoveel mensen! Ik heb even geteld, maar er moesten zeker vijftig mensen in een bootje dat hier in Nederland niet eens door de keuring zou komen. Goed, diep ademhalen en go with the flow, dus dat deed ik. We gingen eerst naar Gili Meno, waar volgens de kapitein vooral vissen te zien waren. Dat was ook echt zo. In een ver verleden heb ik ooit nog een diploma gehaald voor snorkelen en er kwamen zowaar weer wat trucjes boven, heel handig. Het was prachtig om die onderwaterwereld te zien en de prachtige felgekleurde vissen. Helaas kan mijn telefoon niet tegen water, dus ik heb geen onderwaterbeelden voor jullie. Maar google even op 'snorkelen gili's' en ik heb het gezien. ;-) Na een halfuurtje moest iedereen weer aan boord en gingen we naar de volgende stop in de buurt van Gili Air waar zeeschildpadden zouden zitten. En jahoor, ik had mazzel, want ik heb er twee gezien, heel tof! Ook weer verschillende vissen en dat blijft bijzonder, want ze komen heel dichtbij. Vervolgens gingen we pauze houden op Gili Air. De boot schommelde verschrikkelijk en er werd naast mij iemand behoorlijk zeeziek, niet zo prettig. Na de pauze gingen we naar de laatste stop: koraal vlakbij Gili Trawangan. Wauw, wat prachtig! Helaas is dit snorkelen een megatoeristische attractie geworden en niet iedereen blijkt op de hoogte van de beschermde status van koraal, helaas. Echt waar, sommige mensen snappen er niks van en gaan er gewoon op staan! Tot grote woede en frustratie van de locals (terecht). Hierna gingen we terug naar Gili Trawangan, waar ik bij terugkomst in mijn homestay direct onder de douche ben gesprongen. Ik had me natuurlijk weer goed ingesmeerd met factor 50, maar kon slecht bij mijn rug (nadeel van alleen reizen haha).

De volgende ochtend bleek dat ik mijn rug dan ook ernstig had verbrand. Ik kon geen shirt aan, zo zeer deed het, dus ik heb een dagje in mijn homestay onder de ventilator doorgebracht. Dit was overigens helemaal niet erg, want woensdag werd het Suikerfeest gevierd, dus praktisch alles was gesloten en ik hoefde niet weer in de zon. 's Avonds heb ik pizza gehaald, net als alle andere toeristen op het eiland, haha. 

Donderdag maakte ik er een relaxed dagje van, beetje slenteren, beetje kijken enzovoort. Ik ben er wel achter dat ik totaal ongeschikt ben voor een strandvakantie. Naast dat ik (vanwege Vitiligo) slecht tegen de zon kan, vind ik het ook lastig om niks te doen. Ik snuif toch graag wat cultuur of maak een wandeling, weer wat geleerd dus. 

Op vrijdag ging ik met de fastboat terug naar Padangbai en vanaf daar met een shuttle naar Sanur, mijn volgende bestemming op Bali. De boot zou om 12:00 uur vertrekken, maar ik moest al om 11:00 uur aanwezig zijn om 'in te checken', gewoon even zeggen dat je er bent zegmaar. Ik was keurig op tijd en heb vervolgens op het strand gewacht op de boot. Er zijn, zoals ik al eerder zei, heel veel verschillende fastboats. Ik keek dan ook mijn ogen uit, zoveel mensen op het strand die ieder met een ander bootje mee moesten. Uiteindelijk was mijn boot er tegen 12:30 uur en gelukkig kon ik een plekje op het dak bemachtigen. De terugreis verliep vlot en het weer was prima gelukkig. Aangekomen in Padangbai stonden er keurig mannen met bordjes te wachten die je naar de goede shuttlebus stuurden. Met elf man zaten we in een klein busje onderweg naar Sanur. De chauffeur was piepjong en reed als een gek, echt niet normaal. Ik ben inmiddels wel aan dat vrije verkeer gewend, dacht ik, maar dit sloeg echt alles. We reden over één van de weinige vierbaans snelwegen naar Sanur. Onze chauffeur hield een wedstrijdje met een chauffeur van een andere shuttlebus wie het snelst was (serieus!) en dit leverde wel een paar ik een verhoogde bloeddruk op. Zo werden wij zowel links als rechts ingehaald, passeerde onze chauffeur twee auto's door er 'gewoon' tussendoor te rijden, kwamen we een spookrijder tegen en werd het rode stoplicht regelmatig genegeerd. Wonder boven wonder kwamen we na een uur veilig aan in Sanur. Mijn Bed & Breakfast zat in het centrum en ik had een fijne kamer, mét airco! :-)

Zaterdag heb ik Sanur wat verkend en ik kwam een echte supermarkt tegen, de eerste tijdens mijn tijd op Bali. Je hebt hier namelijk wel allemaal van die miniwinkeltjes, maar dit was echt een supermarkt. Heel leuk om even te koekeloeren en ik kon meteen weer wat flessen water inslaan. Zondag was ook relaxed, ik ging lunchen bij 'The Bread Basket', want ik had wel weer eens zin in een broodje. Na een tijdje raakte ik aan de praat met de Indonesische eigenaresse. Zij vertelde dat ze veel in Europa had gereisd en cursussen had gevolgd in Duitsland, waar ze heeft geleerd om Europees brood te bakken. Toen ze terug was op Bali is ze 'The Bread Basket' begonnen en dat blijkt een schot in de roos. Het is een hip en schoon restaurantje en het brood bakt ze zelf. De zaak is niet alleen populair bij toeristen, maar ook locals eten meer brood (witte rijst is namelijk echt niet altijd goed voor je). Een onverwacht leuke dag dus!

Maandag ging ik naar mijn laatste bestemming, Kuta. Ik had gevraagd of de B&B een Bluebird taxi voor me wilden regelen (dit is de enige taxi op de meter) en die stond keurig op tijd klaar. Na een klein uurtje kwamen we aan in Kuta. Het hotel zit vlakbij het vliegveld, ik zou het kunnen lopen, maar ze hebben alles met hekken beveiligd, waardoor je alsnog met de taxi moet. Het hotel zag er veelbelovend uit, maar de hygiëne valt enorm tegen helaas. Dinsdag ben ik Kuta in geweest en het is duidelijk dat dit de plek is waar de toeristen aankomen. Het contrast is enorm: dure winkels, gloednieuwe winkelcentra, maar ook kleine warungs in zijstraatjes en streetfood. Vandaag ga ik wat tijd doorbrengen in een café denk ik, ik vlieg vanavond pas om 22:15 uur naar Singapore. De taxi brengt me aan het eind van de middag naar het vliegveld. :-) Ik heb ook echt veel zin om naar Singapore te gaan, want ik heb het op Bali -voor nu- wel gezien. 

Tot later!

Liefs, Marit