Wellington en de ferry naar het Zuidereiland!

Hey allen!

Ik heb besloten om nog even een blog aan Wellington en mijn overtocht naar het Zuidereiland te wijden, zodat het Noordereiland (voor nu) keurig netjes is afgerond. :-)

Op woensdag besloot ik naar het Te Papa museum te gaan, dit is een enorm nationaal museum met vijf verdiepingen en verschillende tentoonstellingen. Het museum is gratis (vraag me niet hoe dat kan) en echt heel mooi. Aangezien er aardig wat mensen op hetzelfde idee waren gekomen om het museum te bezoeken, besloot ik op de bovenste verdieping: kunst en portretten, te beginnen. 

Dat was meteen erg apart, want nadat ik verschillende soorten kunst had bewonderd kwam ik bij de afdeling portretten. Deze portretten zijn gemaakt van Nieuw-Zeelandse en Maori mannen, vrouwen en gezinnen (een soort serie). De portretten gingen echter maar terug tot het jaar 1800 (na Christus uiteraard) en niet veel later kwam ik erachter waarom.

Nieuw-Zeeland kent zelf namelijk nog maar een korte geschiedenis in vergelijking met de meeste andere landen. De Maori's zijn sinds 700 tot 1000 jaar in Nieuw-Zeeland neergestreken, maar pas vanaf 1800 settelden migranten zich hier (voornamelijk uit Europa), waarna ook de ontwikkeling begon. Geen Gouden Eeuw of Industriële Revolutie om meer over te weten te komen, maar er was wel een tentoonstelling over migranten van toen en nu die zich in Nieuw-Zeeland hebben gevestigd. Heel leuk om te lezen, dit land is een grote mengelmoes van verschillende talen en culturen en zo presenteren ze zichzelf ook (in het parlement staat bijvoorbeeld een kunstwerk met vlaggen van verschillende landen waar Nieuw-Zeelanders vandaan komen). 

Daarnaast was er een tentoonstelling over de Britse invloeden op en in Nieuw-Zeeland, de dieren die hier leven, het ontstaan van dit continent en uitleg over de aardbevingen waar het land (en de zee) regelmatig mee moeten dealen. Het meest indrukwekkende bewaarde ik voor het laatst. Morgen, 25 april, is het namelijk Anzac Day. Anzac staat voor Australian and New Zealand Army Corps, de naam waaronder Australische en Nieuw-Zeelandse troepen gezamenlijk optreden in oorlogstijd. Op deze dag worden alle Anzac slachtoffers herdacht die wereldwijd zijn gevallen.

De tentoonstelling in het Te Papa museum ging over de slag om Gallipoli (Turkije) in 1915-1916. In Nederland hebben we het tijdens geschiedenislessen wat wereldoorlogen betreft veel over de tweede (en eerste) wereldoorlog en dit stuk geschiedenis kon ik me dan ook niet goed herinneren. De tentoonstelling was ontzettend indrukwekkend en de opmaak deed me denken aan Soldaat van Oranje (een beetje dezelfde stijl). Deze slag was de eerste operatie die Anzac uitvoerde (met aansturing door de Britten), zij waren vanwege de eerste wereldoorlog naar Europa gestuurd. Uiteindelijk hebben ze de slag verloren en er zijn veel militairen (van beide kanten) omgekomen. Het symbool om respect te tonen is de poppy.

Na deze indrukwekkende dag ben ik Wellington gaan verkennen, een leuke, gezellig drukke stad. Donderdagochtend had ik een stadswandeling onder leiding van een gids gepland, maar dit werd helaas afgelast. Toen besloot ik naar het parlement te gaan en St. Pauls Cathedral te bezoeken. Het politieke systeem werkt hier weer anders dan in Nederland, en dat vind ik als bestuurskundige natuurlijk interessant. ;-) Na een rondleiding door de gebouwen van de regering en het parlement ging ik naar de kathedraal. In Nieuw-Zeeland zijn niet veel oude kerken te vinden helaas, maar deze was ondanks het moderne uiterlijk wel mooi. Het was een Anglicaanse kerk, enorm groot en met een koor in het midden aan twee kanten, zoals de kerken en kathedralen dat in Engeland ook hebben.

Hierna heb ik een eind door de stad gebanjerd en het was mega uitverkoop, dus even een lekker vest gescoord. Ik word wel moe van die functionele kleding, ik zie er niet uit, maarja iedereen heeft dat en nobody cares. 

Op vrijdag ben ik met de beroemde rode cable car naar de botanische tuinen gegaan. Het was alle dagen in Wellington prachtig weer, daar heb ik echt enorm mazzel mee gehad. De kabelbaan duurt maar tien minuutjes en geeft een prachtig uitzicht over de stad. Eenmaal boven heb ik eerst genoten van de views, waarna ik de tuinen ben in gegaan. Deze tuinen liggen op een heuvel (vandaar de kabelbaan), maar er loopt een mooie wandelroute naar beneden, die besloot ik te doen. Al slingerend bergaf liep ik door verschillende tuinen met prachtige bomen, bloemen en planten. Halverwege de heuvel kwam ik uit bij de Lady Norwood rosegarden. Inderdaad: een rozentuin. Vol met wel meer dan veertig verschillende rozen en allemaal in bloei!

Ik vervolgde mijn weg naar beneden en deze liep dwars over een kerkhof waar verschillende prominenten liggen (oud premiers en belangrijke handelaars). Het kerkhof is al erg oud en moest vorige eeuw deels wijken voor een ringweg om Wellington. Hierdoor zijn verschillende graven en de kapel verplaatst. Het kerkhof is ook letterlijk in tweeën gesplitst na de aanleg van de weg, best heel gek. 

Na de afdaling heb ik nog een eind door de haven en langs het water gelopen, daar kan ik goed nadenken en de haven geeft me een gevoel van ruimte. Zo kan ik in alle rust plannen maken, opties afwegen en nadenken hoe ik verder ga als ik terugkom naar Nederland. Ook leuk om te merken dat dat denkproces in volle gang is. 's Avonds ben ik naar de nightmarket gegaan, een kleine markt met leuke muziek en allemaal soorten streetfood. Heel gezellig! 

Op zaterdag was het tijd voor de was en bezocht ik een ondergrondse markt in de haven. Verder pakte ik mijn spullen in, want zondagochtend ging mijn wekker vroeg. Inmiddels wordt het 's avonds een stuk kouder, dus op het Zuidereiland moet ik echt op zoek naar een winterjas. 

Vanochtend ging mijn wekker om zes uur, ik had de ferry om negen uur, maar moest nog de laatste spullen pakken, ontbijten en met de shuttlebus om ruim op tijd aanwezig te zijn. 's Nachts had het geregend en het was best bewolkt. Zaterdag heeft het enorm gewaaid en ook vanochtend stond er nog een stevig briesje. 

De overtocht naar het Zuidereiland duurt drieënhalf uur en eenmaal aan boord koos ik een mooi plekje aan de achterkant van het (enorme) schip. Toen Wellington in de verte was verdwenen besloot ik een plek aan de voorkant van het schip te zoeken, zodat ik naar de horizon kon kijken, want ik voelde me niet echt topfit. Door de harde wind waren er ook behoorlijke golven en het schip ging daar gezellig in mee. Dat vond mijn maag echter wat minder leuk. Al gauw werd ik echt beroerd, dus ik besloot mezelf op te sluiten in een toilet, just in case. Na een half uurtje kreeg ik de heldere ingeving dat het buiten op het dek waarschijnlijk beter ging, dus daar ben ik naartoe gegaan. Inmiddels was de lucht opgeklaard, strakblauw en scheen de zon. Op het dek ging het algauw veel beter, al was het best fris. 

Na ruim anderhalf uur varen kwamen de eerste eilandjes van het Zuidereiland in zicht en ik kan niet verwoorden hoe geweldig het was. De natuur was fantastisch, het water blauw en alles bij elkaar opgeteld heel bijzonder. Ook in een foto is het niet te vangen, daarvoor moet je er in dit geval echt geweest zijn, zó mooi. Ik voelde me enorm dankbaar, trots en gelukkig om daar te zijn.

Om half één kwamen we aan in Picton, een gezellig klein plaatsje waar ik de komende drie nachten verblijf. Hierover later natuurlijk meer. :-)

Liefs, Marit