Bay of Islands en op de fiets naar Cathedral Cove :-)
6 april 2016 - Rotorua, Nieuw-Zeeland
Hey allen!
Alweer een update? Jazeker! Ik doe deze week te veel activiteiten voor één blog, dus dan schrijf ik er twee. :-)
Vorige keer eindigde mijn blog met mijn eerste dag in Paihia. Na een prima nachtje met allemaal Duitsers in mijn kamer, begon ik de dag na mijn ontbijt met thee bij de ferry samen met Amber (de Nederlandse die ik bij het busstation in Auckland heb ontmoet).
Het was prima weer om dolfijnen te spotten. De boot vertrok om 13.00 uur en ik heb de hele middag op het water doorgebracht. Ze doen deze tours heel er goed hier vind ik. Naast een volledige veiligheidsinstructie en inleidend praatje door de kapitein werd uitgelegd hoe de middag eruit ging zien. Ook de crew weet niet waar de dolfijnen zich bevinden, dus de boten in het gebied houden contact met elkaar. Als een boot dolfijnen ziet waarschuwen ze de anderen. Dit gaat overigens met veel respect voor de dieren. De crew is getraind in het analyseren van het gedrag van de dolfijnen om te kunnen bepalen of ze het leuk vinden dat de boot met nieuwsgierige toeristen langskomt, of dat ze zich gestoord voelen. Daarnaast wordt gekeken of er met de dolfijnen gezwommen kan worden, ook dat hangt van veel verschillende factoren af. Wat mij betreft alleen maar goed, het is namelijk hun leefgebied en wij komen even op bezoek.
Al na een halfuurtje varen zagen we een groep dolfijnen, zó mooi om te zien! Het waren er een stuk of twintig en er waren jonkies bij, dus er mocht niet mee gezwommen worden. Ze zwommen vlak langs de boot en kwamen heel dichtbij, echt tof. Nadat iedereen goede foto's (of een poging tot) had gemaakt voeren we verder door de Bay of Islands. Het heet niet voor niets zo, want het gebied bestaat uit ongeveer 150 (!) eilandjes, waarvan veel onbewoond.
Halverwege de middag stopten we even in Otehei Bay, een prachtige baai in the middle of niks met blauw water, een strandje en zó groen. Echt heel mooi. Hierna gingen we terug naar Paihia, waar we om ongeveer 17:00 uur aankwamen. 's Avonds heb ik nog een cocktail gedronken met Amber aan het water, daarna naar bed, want zondagochtend was het vroeg!
In de nacht van zaterdag op zondag ging hier de wintertijd in, de klok werd één uur terug gezet en het tijdsverschil met Nederland is nu 10 uur (bij jullie is het tien uur vroeger). Zondagochtend ging mijn wekker al om 06.00 uur, want ik ging een hele dag op pad naar Cape Reinga in het uiterste noorden. Om 07:10 uur werd ik voor mijn hostel opgepikt (wat een service) door een vrachtwagen en bus in één, waarom het geen normale bus was lees je zo.
Onderweg pikten we op verschillende plaatsen mensen op die ook allemaal dezelfde tour deden. De chauffeur was Maori en onderweg legde hij uit wat de betekenis van bepaalde plaatsnamen is en hoe ze worden uitgesproken. We stopten bij een café waar we overstapten in een andere vrachtwagen en bus in één. We vervolgden onze weg en inmiddels waren alle passagiers aan boord. Na een uurtje rijden kwamen we aan bij 90 mile beach. Dit is een stuk strand van 88 km (dus geen 90 mijl), wat een officiële highway is in Nieuw Zeeland. Het is alleen verstandig om op het strand te rijden met een 4x4 en beperkte delen van de dag (eb). Vandaar dat we in een toffe vrachtwagen zaten! We hebben ongeveer 17 km van 90 mile beach gereden, heel vet, beetje crossen op het strand. Vervolgens reden we met de truck door een riviertje wat dwars door de duinen ging, daar hadden we de optie om te sandboarden (met een surfplank op je buik van een duin af), wat een aantal mensen hebben gedaan.
Hierna vervolgden we onze reis naar Cape Reinga. Ik keek hier erg naar uit, dit is namelijk waar de Tasmanzee en the Pacific Ocean samenkomen. Via een prachtige route liepen we in twintig minuten naar de witte vuurtoren aan de kust. Wat een uitzicht, ik loop elke dag in een ansichtkaart. :-) Vanaf de vuurtoren kon je ook in zee goed zien waar de twee wateren samenkomen, veel golven midden op zee en een duidelijke lijn in het water. Het voelde heel bijzonder om daar, op het noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland, te staan. Na de wandeling terug naar de bus (bergop), vertrokken we naar Gumdigger's Park, een replica van een gumdiggers kamp uit 1900 met een beroemd Kauri bos.
De Kauri boom komt alleen nog voor in het Noorden van Nieuw Zeeland en is een soort conifeer. Door grootschalige houtkap (voornamelijk voor de scheepsbouw) is namelijk 95% van de Kauribossen vernietigd. Gumdiggers hadden een zwaar leven (veelal Maori) en ze werkten in de gumfields op zoek naar Kauri gum. De gum kwam uit de Kauri boom en werd opgenomen door de grond, de gumdiggers moesten het dan ook opgraven. Het werd gebruikt in sieraden bijvoorbeeld. Het kamp en het bos deed mij een beetje denken aan de trufstekers in Drenthe, maar dan anders.
Aan het einde van de dag heb ik nog een afscheidsdrankje gedaan met Amber, zij vertrekt vandaag weer naar Nederland en ik ging maandag naar Whitianga, in de Coromandel. Het werd een dagje bussen, ik vertrok al om 08.00 uur uit Paihia en kwam 's avonds om 18.00 uur aan in Whitianga. Ik had twee nachten geboekt in een hostel aan zee en had eigenlijk bedacht om een nacht bij te boeken, maar na aankomst heb ik besloten dat niet te doen. Het hostel was gezellig, maar niet heel schoon en best heel klein. Ik deelde mijn kamer met een Duits meisje (alwéér) en een Française. Ik wilde in dit gebied graag naar Cathedral Cove, de beroemde rots/klif. Hot water beach is hier ook een bezienswaardigheid, maar dat is zo toeristisch geworden dat ik besloten heb daar niet naartoe te gaan.
Het Duitse meisje wat bij mij op de kamer sliep, Lara, ging dinsdag op de fiets naar Cathedral Cove. Dat vond ik wel een leuk idee en in de Lonely Planet staat letterlijk: 'look forward to relatively flat terrain, with a few hills.' Goed te doen dus, dacht ik. Het was ongeveer 15 km fietsen naar Cathedra Cove, dat moest lukken (hetzelfde als van Wapse naar Steenwijk dacht ik nog). Samen met Lara huurde ik dinsdagochtend een fiets en vol goede moed en met voldoende water begon ik aan de tocht. Lara bleek een veel betere conditie te hebben dan ik (mijn conditie is nog steeds nul door dat stilzitten met die voet in januari en februari) dus we besloten elkaar weer tegen te komen bij het eindpunt.
Wat een helse tocht zeg! Die paar heuvels waren er heel veel, Oostenrijk is er niets bij! Na de eerste vijf kilometer was ik er al helemaal klaar mee; ik zweette als een otter, had een hoofd als een tomaat en hijgde als een paard, echt niet chill. Toch ben ik doorgegaan en na vijf kwartier kwam ik aan bij Hahei, waarvandaan Cathedral Cove nog maar één kilometer was. Ik kocht nog een fles water en vroeg aan de caissière of ik vlakbij was, "Jahoor," zei ze, "je hoeft alleen nog maar een kilometer de bergop, vanaf daar begint de wandeltocht naar the Cove..."
Nadat ik was bekomen van de schrik (niet nóg een berg!), besloot mijn fiets onderaan de heuvel te laten staan en naar boven te lopen. Dit was al pittig genoeg, maar leverde wel mooie uitzichten op. Eenmaal boven had ik verwacht er te zijn, maar daar begon de wandeltocht naar Cathedral Cove van 45 minuten (ja, ook bergop en bergaf). Wat een prachtige route! Ik was helemaal kapot toen ik eindelijk bij the Cove aankwam, maar het was het zeker waard. Daar kwam ik ook Lara weer tegen en na een tijdje bij de Cove te hebben gezeten, zijn we samen terug gelopen naar boven.
Vervolgens hebben we nog even op het strand gezeten bij Hahei Beach waarna we aan de fietstocht terug naar het hostel begonnen. Ik zag er heel erg tegenop, want ik vond de heenweg echt heel zwaar, maar de terugweg bleek beter te doen. Lara was opnieuw sneller dan ik, dus ook eerder terug in het hostel. Daar aangekomen heb ik heerlijk gedoucht (was ook wel nodig) en 's avonds hebben we met een groepje meiden nog een drankje gedronken op het strand. Uiteindelijk heb ik die dag ruim 30 kilometer gefietst en ongeveer 15 km gelopen, prima workout dacht ik zo.
Vanmorgen ging om 05:00 uur mijn wekker, want ik vertrok met de bus naar Rotorua. Het hostel is prima en heeft onbeperkt WiFi (en dat is zeldzaam hier). Ik blijf hier de komende drie nachten en in ieder geval staat er een bezoek aan Hobbiton op het programma. Tot later! :-)
Liefs, Marit
Alweer een update? Jazeker! Ik doe deze week te veel activiteiten voor één blog, dus dan schrijf ik er twee. :-)
Vorige keer eindigde mijn blog met mijn eerste dag in Paihia. Na een prima nachtje met allemaal Duitsers in mijn kamer, begon ik de dag na mijn ontbijt met thee bij de ferry samen met Amber (de Nederlandse die ik bij het busstation in Auckland heb ontmoet).
Het was prima weer om dolfijnen te spotten. De boot vertrok om 13.00 uur en ik heb de hele middag op het water doorgebracht. Ze doen deze tours heel er goed hier vind ik. Naast een volledige veiligheidsinstructie en inleidend praatje door de kapitein werd uitgelegd hoe de middag eruit ging zien. Ook de crew weet niet waar de dolfijnen zich bevinden, dus de boten in het gebied houden contact met elkaar. Als een boot dolfijnen ziet waarschuwen ze de anderen. Dit gaat overigens met veel respect voor de dieren. De crew is getraind in het analyseren van het gedrag van de dolfijnen om te kunnen bepalen of ze het leuk vinden dat de boot met nieuwsgierige toeristen langskomt, of dat ze zich gestoord voelen. Daarnaast wordt gekeken of er met de dolfijnen gezwommen kan worden, ook dat hangt van veel verschillende factoren af. Wat mij betreft alleen maar goed, het is namelijk hun leefgebied en wij komen even op bezoek.
Al na een halfuurtje varen zagen we een groep dolfijnen, zó mooi om te zien! Het waren er een stuk of twintig en er waren jonkies bij, dus er mocht niet mee gezwommen worden. Ze zwommen vlak langs de boot en kwamen heel dichtbij, echt tof. Nadat iedereen goede foto's (of een poging tot) had gemaakt voeren we verder door de Bay of Islands. Het heet niet voor niets zo, want het gebied bestaat uit ongeveer 150 (!) eilandjes, waarvan veel onbewoond.
Halverwege de middag stopten we even in Otehei Bay, een prachtige baai in the middle of niks met blauw water, een strandje en zó groen. Echt heel mooi. Hierna gingen we terug naar Paihia, waar we om ongeveer 17:00 uur aankwamen. 's Avonds heb ik nog een cocktail gedronken met Amber aan het water, daarna naar bed, want zondagochtend was het vroeg!
In de nacht van zaterdag op zondag ging hier de wintertijd in, de klok werd één uur terug gezet en het tijdsverschil met Nederland is nu 10 uur (bij jullie is het tien uur vroeger). Zondagochtend ging mijn wekker al om 06.00 uur, want ik ging een hele dag op pad naar Cape Reinga in het uiterste noorden. Om 07:10 uur werd ik voor mijn hostel opgepikt (wat een service) door een vrachtwagen en bus in één, waarom het geen normale bus was lees je zo.
Onderweg pikten we op verschillende plaatsen mensen op die ook allemaal dezelfde tour deden. De chauffeur was Maori en onderweg legde hij uit wat de betekenis van bepaalde plaatsnamen is en hoe ze worden uitgesproken. We stopten bij een café waar we overstapten in een andere vrachtwagen en bus in één. We vervolgden onze weg en inmiddels waren alle passagiers aan boord. Na een uurtje rijden kwamen we aan bij 90 mile beach. Dit is een stuk strand van 88 km (dus geen 90 mijl), wat een officiële highway is in Nieuw Zeeland. Het is alleen verstandig om op het strand te rijden met een 4x4 en beperkte delen van de dag (eb). Vandaar dat we in een toffe vrachtwagen zaten! We hebben ongeveer 17 km van 90 mile beach gereden, heel vet, beetje crossen op het strand. Vervolgens reden we met de truck door een riviertje wat dwars door de duinen ging, daar hadden we de optie om te sandboarden (met een surfplank op je buik van een duin af), wat een aantal mensen hebben gedaan.
Hierna vervolgden we onze reis naar Cape Reinga. Ik keek hier erg naar uit, dit is namelijk waar de Tasmanzee en the Pacific Ocean samenkomen. Via een prachtige route liepen we in twintig minuten naar de witte vuurtoren aan de kust. Wat een uitzicht, ik loop elke dag in een ansichtkaart. :-) Vanaf de vuurtoren kon je ook in zee goed zien waar de twee wateren samenkomen, veel golven midden op zee en een duidelijke lijn in het water. Het voelde heel bijzonder om daar, op het noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland, te staan. Na de wandeling terug naar de bus (bergop), vertrokken we naar Gumdigger's Park, een replica van een gumdiggers kamp uit 1900 met een beroemd Kauri bos.
De Kauri boom komt alleen nog voor in het Noorden van Nieuw Zeeland en is een soort conifeer. Door grootschalige houtkap (voornamelijk voor de scheepsbouw) is namelijk 95% van de Kauribossen vernietigd. Gumdiggers hadden een zwaar leven (veelal Maori) en ze werkten in de gumfields op zoek naar Kauri gum. De gum kwam uit de Kauri boom en werd opgenomen door de grond, de gumdiggers moesten het dan ook opgraven. Het werd gebruikt in sieraden bijvoorbeeld. Het kamp en het bos deed mij een beetje denken aan de trufstekers in Drenthe, maar dan anders.
Aan het einde van de dag heb ik nog een afscheidsdrankje gedaan met Amber, zij vertrekt vandaag weer naar Nederland en ik ging maandag naar Whitianga, in de Coromandel. Het werd een dagje bussen, ik vertrok al om 08.00 uur uit Paihia en kwam 's avonds om 18.00 uur aan in Whitianga. Ik had twee nachten geboekt in een hostel aan zee en had eigenlijk bedacht om een nacht bij te boeken, maar na aankomst heb ik besloten dat niet te doen. Het hostel was gezellig, maar niet heel schoon en best heel klein. Ik deelde mijn kamer met een Duits meisje (alwéér) en een Française. Ik wilde in dit gebied graag naar Cathedral Cove, de beroemde rots/klif. Hot water beach is hier ook een bezienswaardigheid, maar dat is zo toeristisch geworden dat ik besloten heb daar niet naartoe te gaan.
Het Duitse meisje wat bij mij op de kamer sliep, Lara, ging dinsdag op de fiets naar Cathedral Cove. Dat vond ik wel een leuk idee en in de Lonely Planet staat letterlijk: 'look forward to relatively flat terrain, with a few hills.' Goed te doen dus, dacht ik. Het was ongeveer 15 km fietsen naar Cathedra Cove, dat moest lukken (hetzelfde als van Wapse naar Steenwijk dacht ik nog). Samen met Lara huurde ik dinsdagochtend een fiets en vol goede moed en met voldoende water begon ik aan de tocht. Lara bleek een veel betere conditie te hebben dan ik (mijn conditie is nog steeds nul door dat stilzitten met die voet in januari en februari) dus we besloten elkaar weer tegen te komen bij het eindpunt.
Wat een helse tocht zeg! Die paar heuvels waren er heel veel, Oostenrijk is er niets bij! Na de eerste vijf kilometer was ik er al helemaal klaar mee; ik zweette als een otter, had een hoofd als een tomaat en hijgde als een paard, echt niet chill. Toch ben ik doorgegaan en na vijf kwartier kwam ik aan bij Hahei, waarvandaan Cathedral Cove nog maar één kilometer was. Ik kocht nog een fles water en vroeg aan de caissière of ik vlakbij was, "Jahoor," zei ze, "je hoeft alleen nog maar een kilometer de bergop, vanaf daar begint de wandeltocht naar the Cove..."
Nadat ik was bekomen van de schrik (niet nóg een berg!), besloot mijn fiets onderaan de heuvel te laten staan en naar boven te lopen. Dit was al pittig genoeg, maar leverde wel mooie uitzichten op. Eenmaal boven had ik verwacht er te zijn, maar daar begon de wandeltocht naar Cathedral Cove van 45 minuten (ja, ook bergop en bergaf). Wat een prachtige route! Ik was helemaal kapot toen ik eindelijk bij the Cove aankwam, maar het was het zeker waard. Daar kwam ik ook Lara weer tegen en na een tijdje bij de Cove te hebben gezeten, zijn we samen terug gelopen naar boven.
Vervolgens hebben we nog even op het strand gezeten bij Hahei Beach waarna we aan de fietstocht terug naar het hostel begonnen. Ik zag er heel erg tegenop, want ik vond de heenweg echt heel zwaar, maar de terugweg bleek beter te doen. Lara was opnieuw sneller dan ik, dus ook eerder terug in het hostel. Daar aangekomen heb ik heerlijk gedoucht (was ook wel nodig) en 's avonds hebben we met een groepje meiden nog een drankje gedronken op het strand. Uiteindelijk heb ik die dag ruim 30 kilometer gefietst en ongeveer 15 km gelopen, prima workout dacht ik zo.
Vanmorgen ging om 05:00 uur mijn wekker, want ik vertrok met de bus naar Rotorua. Het hostel is prima en heeft onbeperkt WiFi (en dat is zeldzaam hier). Ik blijf hier de komende drie nachten en in ieder geval staat er een bezoek aan Hobbiton op het programma. Tot later! :-)
Liefs, Marit
wat leuk om te lezen allemaal! Zo'n mooi land he. Kan me voorstellen dat je volop geniet. Heel veel plezier verder en blijf schrijven he!